Coachen met de hond…

‘Mag ik de honden nog even zien?’ Deze vraag krijg ik standaard na een coachuurtje met een kind. Een op het oog simpele vraag, maar tegelijkertijd een vraag die aangeeft hoe fijn de kinderen de aanwezigheid van de honden vinden. Want hoeveel liefde en passie ik ook in mijn werk als kindercoach leg, de aanwezigheid van de labradors Nika & Bor biedt een meerwaarde, die ik als mens niet in kan vullen.

Neem als voorbeeld het meisje dat te snel boos wordt. Zij komt terecht in een vicieuze cirkel: haar ouders raken geïrriteerd door haar gedrag, de juf wordt boos op haar, vriendinnetjes willen niet meer met haar spelen. Wat voelt ze zich eenzaam en onbegrepen. En wat is het dan prachtig om haar gezicht te zien oplichten en ontspannen als ik haar wijs op de kwispelende staart van de hond: ‘Heb je enig idee wat het betekent als de hond zo kwispelt? Wat zegt dat over jou?’ En als de hond vervolgens op zijn zij gaat liggen slapen, hoef ik alleen nog maar naar het meisje te vertalen wat dat betekent, namelijk dat de hond zich volledig veilig en op zijn gemak voelt in de aanwezigheid van het meisje. En weer vraag ik haar: ‘Wat zegt dit over jou?’ Meer uitleg hoef ik niet te geven, de hond laat het haar zien en voelen. Die volledige acceptatie van de hond, het feit dat hij eigenlijk tegen haar zegt: ik vind jou een fijn mens bij wie ik me prettig voel, maakt dat het meisje verzacht. Vanaf dat moment durft zij haar uit onmacht opgebouwde muurtje te laten zakken en zien ouders weer steeds vaker het blije kind terug dat zij was.

Nog een voorbeeld: de jongen die het zo spannend vindt om voor te lezen in de klas. Honden zijn zijn lievelingsdieren, dus gaat hij buiten in het park, met het zonnetje op zijn gezicht, voorlezen aan Nika. Terwijl de jongen woorden probeert te maken van de letters en zinnen vormt van de woorden, aait hij de hond over zijn kop. De jongen is volledig ontspannen, hij laat geen enkele angst meer zien. En de hond? Die ligt bij hem en luistert. Het maakt de hond niet uit of een woord met ij of ei gespeld wordt. Of de jongen wel voldoende tempo in zijn lezen legt. Of hij foutjes maakt. De hond luistert zonder oordeel en geniet van het feit dat hij geaaid wordt door de jongen. En ook hier weer voelt de jongen zich volledig geaccepteerd en durft hij daarna voorzichtig stapjes te zetten om aan anderen voor te gaan lezen.

Dit soort gouden momenten laten me ten diepste genieten van mijn prachtige vak als kindercoach! En ik voel me enorm bevoorrecht en dankbaar dat ik zowel mag werken vanuit de sterke kanten van het kind, alsook de sterke kanten van mijn honden hierbij in mag zetten.

Iedere kindercoach is anders en vult zijn/haar vak uiteindelijk in op de manier die bij hem/haar past. Voor mij geldt dat mijn hart ligt bij het coachen met de honden. Een ander heeft van nature meer interesse in het werken vanuit creativiteit, vanuit lichaamswerk, vanuit het werken met paarden of vanuit de verbinding met de natuur. En dat is mooi, omdat er op deze manier voor ieder kind een coach te vinden is die past bij zijn/haar behoeften en interesses. Ben je als ouder op zoek naar een coach voor je kind? Neem dan even de tijd om op zoek te gaan naar een coach waarvan je vermoedt dat je kind zich er prettig bij voelt. Bekijk websites, vraag andere ouders naar hun ervaringen, benader de coach en kijk en voel of je een klik hebt met degene die jouw kind gaat coachen.

‘Mag ik de honden nog even zien?’ Een op het oog simpele vraag, maar voor mij een vraag die me weer bewust maakt van het feit dat ik enorm bevoorrecht ben om met mijn honden te mogen werken!