Vertrouwen…

Angst is een slechte raadgever. En toch is angst vaak de emotie die je voelt als ouder wanneer het gaat om je kind. Want er kan zoveel fout gaan. Ik heb ooit een les geleerd in een situatie met mijn toen 7-jarige zoon die ik graag met jullie deel. Ik ontdekte dat de angst die ik toen voelde heel veel zei over mijzelf: mijn gedachten, mijn ideeën over wat er allemaal verkeerd kon gaan, hadden er bijna voor gezorgd dat ik hem de ruimte ontnam om te groeien.

Zeven jaar oud was hij toen hij de vraag stelde. Lang, blonde krullen die opgelicht waren door de zon. ‘Mama, ik heb zo’n zin in aardbeien. Mag ik die gaan halen bij de aardbeienautomaat?’ Ik knikte en zei: ‘O, dat is eigenlijk wel een goed idee. Zullen we zo die kant even op fietsen?’ ‘Nee mama, ik bedoel: mag ík ze gaan halen?’ Nee, natuurlijk niet, dacht ik. Je bent nog maar 7! Weet je wel hoe ver het is? Weet je wel dat er een straat op je route ligt die best druk is? En wat als je onderweg in het buitengebied iemand tegenkomt met hele verkeerde plannen? Of wat als het niet lukt en je raakt in paniek? Gelukkig sprak ik deze gedachten niet hardop uit.

Ik ademde diep in en uit en vroeg hem: ‘Goh, hoe zou je dat dan gaan doen?’ En liet hem vertellen. Over de route die hij zou fietsen. Over de punten die hij onderweg tegenkwam. Over een plan B als de aardbeien op de een of andere manier niet uit de automaat zouden komen. Verschillende scenario’s passeerden de revue. Uiteindelijk hakte ik de knoop door. Ik liet hem gaan en besloot hem mijn vertrouwen te geven…. En daar ging hij. Alleen, op zijn fietsje. Plastic bakje onder zijn snelbinders. En ik? Ik had pijn in mijn buik. Stel dat er iets gebeurt? Hoe kan ik manlief dan ooit nog in de ogen kijken? En mezelf? Neem ik onverantwoorde risico’s door hem zo jong al te laten gaan? Ben ik een slechte moeder? Natuurlijk stond ik achter het raam de minuten af te tellen tot hij weer in het zicht verscheen. En natuurlijk was ik héél druk bezig met iets anders op het moment dat hij de woonkamer weer binnenstapte. Zijn blonde krullen, zijn gezichtje bezweet, een lach die tot voorbij zijn oren reikte en minstens 10 cm langer. Die dag leerden we allebei een belangrijke les! Voor hem gold dat zijn zelfvertrouwen enorm groeide doordat hij het vertrouwen kreeg iets heel moeilijks te proberen. Ik zelf leerde dat mijn angst vooral iets zegt over mij en niet over hem en dat het nooit zo mag zijn dat mijn kind door mijn angsten belemmerd wordt in zijn ontwikkeling.

Ik gebruik dit voorbeeld nog geregeld in oudergesprekken tijdens mijn werk. We willen het als ouder zo graag goed doen met onze kinderen. We willen ze het liefst in een doosje stoppen en hen beschermen tegen al die gevaren van buitenaf. Omdat ze nog zo jong en kwetsbaar zijn. En omdat we zo ontzettend veel van ze houden.

Maar realiseren we ons ook dat te veel bescherming, hoe goed bedoeld ook, ervoor zorgt dat we de groei van onze kinderen remmen? Dat we ze daarmee onbedoeld de boodschap meegeven dat ze iets niet kunnen, niet goed genoeg zijn?
We willen allemaal dat onze kinderen uitgroeien tot fijne volwassenen die zelfstandig zijn en hun eigen keuzes durven maken in het leven. Maar daarbij hebben ze onze hulp nodig. En zeker ook de ruimte om die vaardigheden te kunnen ontwikkelen en fouten te mogen maken.
Wil ik met dit betoog zeggen dat je alles wat je kind voorstelt maar goed moet vinden? Nee, zeker niet. Soms wil je kind een stap zetten die echt nog te groot is. Ik wil alleen aangeven dat het soms goed is om even diep adem te halen, door te vragen, verschillende scenario’s te bespreken en bij jezelf na te gaan waar je angst precies vandaan komt voordat je een besluit neemt.